Dag 6 - Van Kingman naar Williams

Hoewel ik vast van plan was om vandaag uit te slapen is het weer niet gelukt. Ik hoef niet veel km’s te rijden en de bezienswaardigheden onderweg nemen denk ik ook niet veel tijd in. Ik ga over de Route66 van Kingman naar Williams, met onderweg wat leuke kleine spookstadjes. Maar ja, alweer vroeg klaar wakker en dus maar opgestaan en rommel ingepakt. Vanwege de vele inkopen gisteravond bij Walmarkt is het een beetje meer opruimen als anders…..

Eerst benzinetank volgegooid, het gaat mij echt niet gebeuren dat ik ergens in the middle of nowhere zonder benzine kom te staan. Daarna langs Mr. D’s om eventueel te ontbijten. De lichten branden wel maar het ziet er leeg uit en totaal geen auto’s op de parking, dus ik besluit Mr. D’s verleidingen aan me voorbij te laten gaan. Ik heb vanaf nu een koelbox bij me en deze is nu genoeg gevuld dat ik kan ontbijten en lunchen onderweg.

Daar gaat ie dan, The Motherroad of America op, ik hoef niet te zoeken de route66 staat wel erg vaak aangegeven. Bijna geen verkeer op de weg. De weg zelf is behoorlijk goed te berijden. Later op de dag heb ik gemerkt dat de Interstate 93 een stuk slechter in wegdek is dan dit oudje Route66. Het landschap wisselt van vlak land met weinig begroeiing naar bergachtig en meer oost wordt het zelfs een beetje groener. Af en toe zie ik kleine kuddes koeien en/of paarden in de vlaktes lopen. Niet van die bizons hoor, gewoon melkkoeien en ze lopen ook nog veilig achter een draad. Maar het is vreemd om ze te zien want tot nu was ik alleen door een soort woestijnland gereden.

Ik passeer een paar kleine dorpjes waarbij Seligman nog erg aantrekkelijk oogt voor toeristen. Dus hier even gestopt en een koffie met donut genomen.

In Kingman heb ik bij diverse musea informatie gezien over grotten die ergens langs de Route66 moeten liggen vlakbij Kingman. Die wil ik graag bekijken. Net als ik bang ben dat ik de afslag gemist heb, ik ben al een behoorlijk stuk van Kingman verwijderd, dan zie ik de reclameborden ervan. Ik kom daar om 09.30 uur aan en het restaurant-bar gedeelte is zelfs nog gesloten. Als ik binnen vraag naar de grotbezichtings mogelijkheden blijkt dat er elk half uur een gids naar beneden gaat. Ik boek een ticket voor 10.00 uur en snuffel buiten en binnen nog wat rond. Het is buiten lekker, veel schaduw daar en nog niet al te warm. Om 10.00 uur blijkt dat ik de enige ben en ik krijg dus een privé rondleiding van Dino, een aardige man die zijn uiterste best doet om geen dialect te spreken maar zo verstaanbaar mogelijk voor mij als buitenlandse. Het was absoluut de moeite (en de prijs) waard. Het zijn droge grotten, dus heel anders als bij ons in Limburg en Belgie. Eerst met een lift naar beneden, 64 meter (dat is ongeveer 21 verdiepingen van een gebouw) en dan zigzaggend door de grotten lager en daarna weer terug op lifthoogte en uiteraard met dezelfde lift weer eruit. De info die Dino me geeft is redelijk goed te begrijpen. De grotten staan al meer dan 1000 jaar droog en daardoor worden er geen nieuwe formaties gevormd. Je ziet ook echt alleen maar droog gesteente, wel in allerlei prachtige vormen en mengsels. Ik heb een stencil meegekregen met een Nederlandse vertaling van de informatiefolder. Interessant en indrukwekkend.

De grotten zijn in 1927 ontdekt en in eerste instantie dacht de ontdekker dat er goud en diamanten te vinden waren. Toen dat niet zo bleek te zijn heeft hij (om zijn investeringsgeld terug te verdienen) er een toeristische iets van gemaakt door rondleidingen te geven. Hij liet toeristen aan een touw via een gat in de grond in de grotten zakken, alwaar men dan enige vrije tijd had om alles te bekijken. Ben ik toch blij dat er later op professionele wijze een lift en een soort van wandelpad in gemaakt is!

Na afloop van de rondleiding in het informatiegedeelte nog wat nagepraat met Dino, die had toch niks te doen want er was verder niemand en hij vond het leuk om te horen over onze druipsteengrottten met stalactieten en -mieten. Kreeg daarna nog een prive rondleiding door het museum, ongelooflijk hoe men vroeger met weinig materiaal zo veel werk kon verzetten. Ik heb erg veel foto’s gemaakt maar door het zwakke licht in de grotten zijn deze niet echt mooi geworden.

Dan weer verder, in Ash Fork stop ik bij een picknick tafel en ga ik lunchen (uit de koelbox). Heerlijk relaxed in de schaduw, beetje naar hagedisjes kijken die een paar meter verderop tussen de struiken krioelen.

Dan door naar Williams, mijn slaapplek voor de komende drie nachten. Het is een klein huisje midden tussen de andere huisjes aan de rand van het stadje, verbouwd tot hostel met slaapzalen maar ik heb voor de eerste twee nachten een eigen kamertje. Ontzettend klein kamertje met een bed en een stoel. Maar wel prettig dat ik mijn spullen gewoon op het bed of op de grond kan laten liggen als ik wegga en uiteraard heb ik hier meer privacy. De derde nacht verhuis ik naar de slaapzaal. Hier zijn niet de gebruikelijke stapelbedden maar gewone eenpersoonsbedden, steeds met een afscheiding tussen twee bedden in. Best wel ongewoon maar erg luxe voor een slaapzaal.

Het stadje Williams is heel anders dan de andere Route66 stadjes. Tot nu toe was de focus meer op oude auto’s in zoetige kleuren en veel disco en Rock & Roll, maar hier in Williams is het meer cowboyachtig. Veel saloons, veel toeristen met motoren, veel steakhouses (geen pizza’s meer) en de winkeltjes hebben veel indianensouveniers.

Morgen wil ik de zonsopgang in het Grand Canyon Parc zien, die is rond 05.00 uur en het is 30-45 minuten rijden, dus dat wordt vroeg opstaan (geen probleem) maar toch maar ook vroeg naar bed.